خطر ابتلا به اعتیاد برای گروه های سنی مختلف و برنامه ی پیشگیری مبتنی بر تحقیقات برای آنها

آیا برنامه های مبتنی بر تحقیقات می توانند از شیوع اعتیاد در بین جوانان جلوگیری کنند؟

بله. اصطلاح “مبتنی بر تحقیقات” به معنای آن دسته از تحقیقات می باشند که از نظر عقلانی و منطقی بررسی شده اند و مبانی این برنامه های پیشگیری از اعتیاد، بر شواهدِ جاریِ علمی و نتایج بررسی شده و  ثابت شده یِ علمی است. دانشمندان دامنه ی وسیعی از برنامه ها را تاکنون توسعه داده اند که به شکلی مثبت، تعادلِ بینِ خطر و شاخص هایِ مراقبت کننده برای استعمالِ مواد مخدر را در بین خانواده ها، مدارس و انجمن ها توسعه داده اند.

طبق تصویر، آمارِ قرار گرفتن در معرضِ مواد مخدر در بین گروه های سنی مختلف در جامعه به شکل زیر است:

(آمار نمودار شده آماری است که از سرتاسر جهان کسب شده و به صورت میانگین جهانی عرضه شده است؛  این آمار از سوی SAMHSA  یا مرکز آمار و کیفیتِ سلامت رفتار گردآوری و تهیه شده است و مربوط به سالهای ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲ است).

همانگونه که از تصویر پیدا است، افراد در سن پیش از نوجوانی ۲٫۹ درصد در معرض مواد مخدر قرار می گیرند. این افراد همانگونه که در مقاله ی قبل نیز پیرامون آنها توضیح داده شد، به احتمال بسیار بیشتری اعتیاد را در خود توسعه می دهند و  استعمال مواد را نه تنها ادامه داده بلکه آن را متنوع تر و میزان آن را هم هربار بیشتر و بیشتر می کنند.

گروه سنی نوجوان ۱۴ و ۱۵ ساله، ۸ درصد از آمار خطر را به خود اختصاص داده اند؛ که برای این گروه و گروه قبلی باید برنامه های اختصاصی ریخته شود تا این آمار خیلی از آنچه که هست کمتر شود. این دو گروه سنی راحت تر از سایر گروه های سنی به اعتیاد و مصرف مواد مخدر از سر کنجکاوی و نا آگاهی تن می دهند چون هنوز مغزشان تکاملی که باید را نیافته است.

گروه سنی ۱۷-۱۸ سال و نیز ۱۸-۲۰ سال، بیشتر از سایر گروه های سنی با به ترتیب ۱۱٫۲ درصد و ۱۰٫۴ درصد، در معرض استعمال مواد مخدر قرار می گیرند. این نشان دهنده ی حیاتی بودن سن جوانان، به خصوص جوانان در سالهای اول دانشگاه و سالهای دبیرستان است که هنوز یا اطلاعات کافی را در این زمینه ندارند یا ریسک طلب و کنجکاوند و مغزشان به آن اندازه که باید در تصمیم گیری و تشخیص مواد مخدر تکامل نیافته است.

یکی از نقاطی که برنامه های پیشگیرانه ی مبتنی بر تحقیقات روی آن متمرکز است همین گروه سنی است که باید در راس توجه دولت و نیز خانواده ها و مراکز ترک اعتیاد هم قرار گیرند. برنامه های توسعه دهنده ی آگاهی و نیز توسعه دهنده ی مهارت های رفتاری و تصمیم گیری می توانند اولین قدم برای کاهش آمار اعتیاد و نیز کاهش خطر مصرف مواد در این سن باشند.

افراد ۲۰ الی ۲۵ سال که به خوبی قوه ی تعقل و تشخیص در آنها تکامل یافته است، کمتر از موارد بالا در معرض خطر اعتیاد قرار دارند و این آمار برای آنها عدد ۴٫۵ درصد را نشان می دهد.

عدد ۰٫۳ درصد برای افراد بالای ۲۵ سال نیز نشان دهنده ی اهمیت پیشگیری از اعتیاد است؛ چراکه افرادی که در سن نوجوانی و جوانی در دام اعتیاد نیافتاده اند بسیار بسیار کمتر این احتمال وجود دارد که پس از ۲۵ سالگی به سمت آن کشیده شود.